Wybrałem się w rejon rezerwatu na torfach będącego częścią Mazowieckiego Parku Krajobrazowego. Poranne słońce prześwitywało przez korony drzew podkreślając jesienne kolory liści. Ptaków było niewiele. Pośród drzew buszowały sikorki, a z oddali było słychać dzięcioła. Na tafli jeziora tylko krzyżówki i para łabędzi. Na pobliskiej brzozie przysiadł czyż i dwa dzwońce. Wokół cisza i spokój. W pewnym momencie moją moją uwagę przyciągnęło stadko hałaśliwych ptaszków buszujących w koronach drzew rosnących nad stawem. Gdy podleciały bliżej zorientowałem się, że to raniuszki. To chyba jedne z najbardziej ruchliwych ptaków i dotąd nie udało mi się ich sfotografować. Zwykle zanim zdążyłem uchwycić je w obiektywie i ustawić ostrość miałem na zdjęciu pustą gałązkę. Tym razem pomogło ustawianie ostrości na gałązki i strzelanie szybkimi seriami.
Później wędrując po lesie trafiłem na ciekawą okolicę pełną ptaków. Z jednej strony sosnowy las, a z drugiej brzozowy zagajnik i kilka dębów. Widziałem tam kowaliki, bogatki, modraszki, sikorę ubogą i sosnówkę oraz raniuszki. Posiedziałem trochę w tym miejscu obserwując wesołą i rozćwierkaną gromadkę. Zauważyłem, że kowalik i bogatka z zainteresowaniem przyglądały się zawieszonej na jednej z sosen budce lęgowej. Wracały do niej kilka razy, kowalik nawet wszedł do środka. Trwało to dobrą godzinę, gdy towarzystwo gdzieś się rozleciało i znów zrobiło się cicho i pusto. Idąc dalej spotkałem już tylko kilka dzięciołów dużych, skrytą sójkę i jeszcze bardziej skrytego strzyżyka.
